เปิดประตู ดูตัวเอง- ปลดล๊อค ที่ขังความเอื้อเฟื้อที่มีอยู่ลึกๆ

เพราะความวางใจนี้ จึงเกิดมีซึ่งตัวข้าฯ
ข้าได้หน้าที่มา ความควรค่าอยู่ที่ใด
ตรึกแล้วจึงให้เกิด โครงจะเปิดประตูชัย
พาน้องชมมหา'ลัย หวังจะให้รู้ช่องทาง
เริ่มแล้วสัจธรรมเกิด ยากจะเปิดคนเดียวได้
มันเป็นของเอ็งรึไง จึงเปิดได้โดยลำพัง
เออหว่ะ ข้าเพิ่งเก็ท แล้วต้องเฮ็ด ยังไงมั่ง
เข้ามา เข้ามานั่ง จะให้ฟัง หวังเพิ่มพูน
มหาลัยแห่งนี้หนา อยู่ยาวมาแต่รุ่นนู้น
วิทยาเขาว่าบริบูรณ์ เป็นศูนย์กลางทางปัญญา
แต่สภาเขาพูดกัน ว่าที่นั่นมีปัญหา
เติบโตยิ่งใหญ่มา ไม่คืนค่าสู่แผ่นดิน
คอยเบิกงบท่าเดียว ไม่แลเหลียวมองดูถิ่น
ภาษีราษฎร์ประชาสิ้น ที่หลั่งรินให้โตมา
ครูใหญ่เคยบอกเตือน ให้ชวนเพื่อนในจุฬาฯ
ปลดล๊อกประตูหนา คืนคุณค่าสู่มหาชน
วิชาการงานของเจ้า จักให้เขาได้เห็นผล
ให้ปัญญาแก่ฝูงชน คืนค่าตน – สถาบัน
อนาคตของจุฬาฯ อยู่ที่ข้าแล้ววันนี้
แต่แปลกใจทำไงดี ประตูนี่จึงเปิดได้
ประตูนี้ลั่นดาล เขากล่าวขานกันเอาไว้
ปลดกลอนสิบเก้าได้ ประตูไซร้จะไขออก
จะเปิดประตูที คงต้องมีสิบเก้าดอก
กุญแจประตูนอก จะเผยออกจากภายใน
ผมพร้อมจะเปิดแล้ว แต่กุญแจอยู่ที่ไหน
คงต้องเปิด “ประตูใจ” จึงจะได้กุญแจมา
พวกเราจะพากัน ก้าวสู่ฝันที่ยิ่งใหญ่
จุฬาฯจะเป็นอย่างไร กำหนดได้ด้วยมือของเรา

ยากยิ่ง! ต้องยิงฟัน ^_^